Skąd wzięła się najsłynniejsza na świecie włoska potrawa?
Starożytna historia pizzy
Sięgając do korzeni musimy dotrzeć oczywiście do samej starożytności. Tym razem to Egipcjanie są winni całemu zamieszaniu, gdyż to w ich kuchni istniało coś, co możemy nazwać pierwowzorem pizzy. Był to rodzaj okrągłego i cienkiego chleba, który służył jako podstawa wyżywienia ludności tej niezwykłej cywilizacji. Do jego wypiekania służyły specjalne piece, do których wkładano go dopiero po mocnym nagrzaniu.
Eksperci twierdzą, że potrawę w rodzaju pizzy podawali także starożytni Grecy. W ich wersji kulinarnej był to płaski chlebek posmarowany oliwą, czosnkiem oraz posypany ziołami. W ten sposób stołowali się później także Etruskowie oraz Rzymianie.
Dużo później, bo w XVI wieku podobne ciasto bez dodatków podawano włoskim biedakom, których nie było stać, aby kupić sobie coś innego do jedzenia. Z powodu braku dodatków nie należało zapewne ani do zbytnio smacznych, ani zbytnio sycących.
Dopiero w XVII wieku zostało ono docenione przez wyższe klasy społeczne, a to wszystko za sprawą odkrycia Kolumba, a dokładniej za sprawą pomidorów, które zaczęły być masowo importowane z Ameryki do Europy. Taki bogatszy smak odpowiadał już wielu ludziom, ale w gruncie rzeczy był to dopiero początek błyskotliwej kariery pizzy.
Marinara i Margherita
Pierwsza pizzeria – „Antica Pizzeria Port Alba” - powstała w roku 1830 w Neapolu. Produkowała ona co prawda pizzę już od 1738 roku, ale do czasu otwarcia restauracji, była ona sprzedawana na ulicach miasta. Początkowo pizzą żywili się przypływający do portu marynarze. Stąd właśnie wzięła się nazwa najstarszej pizzy - Marinara, kojarzona niekiedy błędnie z owocami morza, których nie zawiera. W jej skład wchodzą tylko pomidory, oregano, czosnek, oliwka z oliwek i bazylia.
Drugą tradycyjną pizzą jest Margherita, która została upieczona z okazji przyjazdu króla Umberto I i Margherity z Savoy do Neapolu. Jej smak i kolor, nawiązujący do flagi Włoch – zielona bazylia, biała mozzarella i czerwony pomidor, spodobały się zwłaszcza królowej, co tłumaczy jej nazwę.
Od tego czasu pizza zaczęła podbijać cały świat i ciężko znaleźć kraj na ziemi, w którym nie znajduje się choćby jedna włoska restauracja.
Warto wspomnieć, że tylko te dwa rodzaje pizzy są uznawane przez powstałą w 1984 roku, włoską organizację „Stowarzyszenie prawdziwej Neapolitańskiej Pizzy”.
Czyżby także separatyzm pizzowy?
Trzeba również zaznaczyć, że poszczególne regiony Włoch specjalizują się w robieniu różnych rodzajów pizz, choć oczywiście można w nich spotkać także inne smaki. I tak na przykład dla Lazio, którego stolicą jest Rzym, specyficzną pizzą jest Quatro stagioni, czyli taka podzielona na cztery kawałki, z których na każdym leżą inne dodatki (wersja dobra dla osób, których towarzysz ma zupełnie inne upodobania kulinarne). Na Sycylii furorę robi pizza z czarnymi oliwkami, natomiast na drugiej włoskiej wyspie - Sardynii – z karczochami (trudne do opisania warzywo, charakterystyczne dla świata śródziemnomorskiego… właściwie trochę przypomina w wyglądzie i smaku brukselkę). Z kolei w Trydencie największą popularnością cieszy się zwykła pizza z grzybami, a w Apulii udekorowana wykwintnie owocami morza.
Jak Włosi traktują pizze na co dzień?
Z pizzą w Italii jest podobnie jak w Polsce z ziemniakami – niby spokojnie można by się bez nich obyć, ale gdy ich dłużej nie ma, czegoś nam brakuje. We Włoszech pizza jest standardowym rodzinnym posiłkiem, lecz jej wersje mogą być bardzo niestandardowe! A to za sprawą użytych do niej przypraw oraz dodatków. Tak to już jest na tym świecie, że każda familia ma swój smak i inaczej przyrządza ulubioną pizze. Niektórzy robią to z niesamowitą pieczołowitością przygotowując samodzielnie wszystkie składniki (piekąc ciasto, trąc ser, krojąc pieczarki, itd.). Inni zaś kupują gotowe blaty i rzucają na nie coś, co akurat jest "pod ręką" lub leży w lodówce od jakiegoś czasu. Podobnie jest ze sposobem jej jedzenia – kulturalniej byłoby oczywiście za pomocą sztućców, ale po co się w nie bawić, skoro nie ma akurat zbyt wiele czasu?
0 komentarze:
Prześlij komentarz